Άρθρο της Δήμητρας Νίκα
Απόφοιτη του τμήματος Φιλοσοφική-Παιδαγωγική-Ψυχολογία (Πρόγραμμα Ψυχολογίας), Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Φοιτήτρια του μεταπτυχιακού προγράμματος στην Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού , Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Δείτε το προφίλ της στο Linkedin
Τα τελευταία χρόνια πολλοί ερευνητές έχουν προσπαθήσει να προσδιορίσουν την έννοια της εργασιακής επιτυχίας προσπαθώντας να αναλύσουν τους ατομικούς και οργανωσιακούς παράγοντες που την διαμορφώνουν. Η κατανόηση των παραγόντων που προβλέπουν την εργασιακή επιτυχία είναι θέμα που ενδιαφέρει πλέον όχι μόνο τους εργαζομένους αλλά και τους οργανισμούς καθώς η προσωπική επιτυχία μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει στην επιτυχία του οργανισμού (Judge, Higgins, Thoresen, & Barrick, 1999).
Συνεπώς, οι ερευνητές συνεχίζουν να εξετάζουν και να μελετούν τους παράγοντες εκείνους που μπορεί να οδηγήσουν στην επιτυχία. Σύμφωνα με τους Seibert και Kramer (2001), η εργασιακή επιτυχία ορίζεται «ως τα συσσωρευμένα θετικά αποτελέσματα εργασίας και ψυχολογίας που προκύπτουν από τις εργασιακές εμπειρίες του ατόμου». Οι ερευνητές συχνά μελετούν την εργασιακή εμπειρία από δύο πλευρές. Η πρώτη περιλαμβάνει μεταβλητές που μετράνε εξωγενείς παράγοντες όπως τον μισθό και τον αριθμό των προαγωγών κατά την διάρκεια της καριέρας. Η δεύτερη οπτική αφορά ενδογενείς παράγοντες όπως για παράδειγμα τον βαθμό εργασιακής ικανοποίησης. Παρόλο που αναγνωρίζεται η διαφορετικότητα των δύο επιλογών, η φράση εργασιακή επιτυχία χρησιμοποιείται για να συμπεριλάβει και τις δυο πλευρές.
Ως έννοια, η εργασιακή επιτυχία είναι άμεσα συνυφασμένη με την ιεραρχική εξέλιξη του ατόμου. Σύμφωνα με τον Turner (1960) υπάρχουν δύο συστήματα ιεραρχικής ανόδου σε έναν οργανισμό. Το πρώτο σύστημα βασίζεται στο στοιχείο του ανταγωνισμού και αντικατοπτρίζει την βασική αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να συναγωνιστούν προκειμένου να φτάσουν στο ιεραρχικό επίπεδο στο οποίο επιθυμούν. Το σύστημα αυτό βασίζεται στην άποψη ότι αυτό που αυτό που αποτελεί την ουσιαστικότερη διαφορά στην πρόοδο του οργανισμού είναι ο βαθμός απόδοσης στην εργασία. Οι άνθρωποι συναγωνίζονται ο ένας με τον άλλον για την επιτυχία, αλλά τον αγώνα θα κερδίσει εκείνος που θα φέρει και τα προσδοκώμενα για τον οργανισμό αποτελέσματα. Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε απόφοιτους από τους Cable και Murray (1999), διαπιστώθηκε ότι α αριθμός δημοσιεύσεων των φοιτητών στο πανεπιστήμιο είχε θετική συνάφεια με τον μετέπειτα αριθμό προσφορών και του μισθού που οι ιδιοι φοιτητές δέχθηκαν. Αυτό σημαίνει όχι μόνο ότι το σύστημα αυτό μπορεί σε μεγάλο βαθμό να προβλέψει την εργασιακή επιτυχία αλλά και ότι τα υψηλόβαθμα στελέχη δεν μπορούν πάντοτε να καθορίσουν ποιοι θα είναι οι νεοεισερχόμενοι οι οποίοι θα ξεχωρίσουν στην καριέρα τους καθώς ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν τα απαραίτητα εφόδια έχουν την δυνατότητα να ανέβουν ιεραρχικά αν αφιερώσουν τον απαραίτητο χρόνο και ενέργεια.
Όσον αφορά το δεύτερο σύστημα, αυτό αφορά την ιεραρχική άνοδο του ατόμου με την παροχή υποστήριξης από τα ανώτερα στην ιεραρχία στελέχη. Ένα τέτοιας μορφής σύστημα, υποθέτει ότι τα υψηλόβαθμα στελέχη παρέχουν ιδιαίτερη υποστήριξη σε εκείνα τα μέλη που έχουν αποδείξει τις υψηλές δυνατότητές τους προκειμένου να πετύχουν τον αρχικό τους στόχο και να ξεχωρίσουν. Γι αυτό, τα νέα εκείνα στελέχη που θα φέρουν γρηγορότερα επιτυχίες, είναι πιο πιθανό να λάβουν υποστηρικτή βοήθεια η οποία μεταφράζεται είτε με κάποια γρήγορη προαγωγή είτε με κάποια μισθολογική αύξηση.
Έχοντας μελετήσει τα δύο αυτά συστήματα, αναγνωρίζουμε την ύπαρξη μεταβλητών που χρησιμοποιούνται ως προσδιοριστικοί παράγοντες εργασιακής επιτυχίας και τους οποίους θα μελετήσουμε στη συνέχεια.
Στο www.randstad.gr/blog και στην γωνιά των φοιτητών μπορείτε να δημοσιεύσετε άρθρα και εργασίες σχετικά με την εργασία .
